#Narodowcy#

^^33SnIpEr33^^

Rzeka czasu

Nie ma zbyt wiele czasu, by być szczęśliwym. Dni przemijają szybko. Życie jest krótkie. W księdze naszej przyszłości wpisujemy marzenia, a jakaś niewidzialna ręka nam je przekreśla. Nie mamy wtedy żadnego wyboru. Jeżeli nie jesteśmy szczęśliwi dziś, jak potrafimy być nimi jutro?
Wykorzystaj ten dzień dzisiejszy. Obiema rękoma obejmij go. Przyjmij ochoczo, co niesie ze sobą: światło, powietrze i życie, jego uśmiech, płacz, i cały cud tego dnia. Wyjdź mu naprzeciw...”

Phil Bosmans

Wczoraj do ciebie nie należy. Jutro niepewne... Tylko dziś jest twoje...”

Karol Wojtyła (Jan Paweł II)

Czasami zastanawiam się, co by się zdarzyło się gdybym urodził się trzydzieści lat wcześniej...jaki bym był...co by się zmieniło...kim byłbym dzisiaj i jak los pokierowałby moim życiem...
Potem rozmyślam nad tym kim jestem teraz, co mnie otacza, kto jest przy mnie i kto zostaje.
Kogo ‘’nadprzyrodzone” siły obdarowują łaską szczęścia a kogo zabiera rzeka życia...

Książka pt. ,,Rzeka czasu” Jerzego Jesionowskiego jest w dużej mierze właśnie o przemijaniu.
Powieść autorstwa pana Jerzego opisuje w skrócie trzy Warszawskie rody i ich losy od lat 1939 do 1983 roku. Akcja utworu zaczyna się od momentu, kiedy do wybuchu II wojny światowej, czyli pierwszego września, dzielą tylko dwa tygodnie. Teren, na którym będą się poruszać bohaterowie książki pana Jesionowskiego, obejmuje tylko i wyłącznie Warszawę i jej okolicę. Trzy zaprzyjaźnione ze sobą rodziny, będą po kolei znosiły najpierw trudy II wojny światowej, potem długich lat komunizmu jak zapanuj w Polsce po 1945 roku.
Czytając te dzieło, będziemy razem z rodzinami, przeżywali ich tragedie i także chwilę szczęścia, takie jak: narodziny, wesela, śluby, awanse w pracy i partii a także, będziemy świadkami zsyłania niektórych postaci na nieuzasadnione odsiadki, podkładanie tak zwanych ‘’świń”, donosów, i wszelakich rozliczeń z przeszłości.
Co do samego języka jakim posługuje się autor, nie jest on wyszukany i zbyt bogaty, nie natkniemy się na przykład na interesujące, pełne filozoficznych zapędów dialogi i zapierające dech w piersi majestatyczne opisy zniszczeń wojennych. Jednak książka tak naprawdę nic przy stosowaniu takiego nieskomplikowanego słowotwórstwa nie traci. Wręcz przeciwnie. Bohaterowie stają się w pełni rozumieniu znaczenia tego słowa ‘’ludzcy’’. Nie są to postacie których charaktery są skrajnie przerysowane a poprzez w miarę ‘’okrojone’’ oddanie czytelnikowi bohaterów tej książki, osoba czytająca może bezpośrednio szukać w nich swojego odbicia.
Mimo iż książka nie jest napisana zbytnio wyszukanym językiem(nikt nigdy nie powiedział że wyszukane słownictwo oddaje wartość utworu) ma ona dla nas, ludzi którzy urodzili się na końcówce lat 87’88’89’ i roczników dalszych kolosalny aspekt edukacyjny. Mianowicie w książce odnajdziemy wszystkie ważne wydarzenia, które mniej więcej, zarysowały nam poniekąd dzisiejszy obraz naszego państwa(powstanie Solidarności, Stan wojenny, partyjne przewodnictwa m.in. Gierka, Gomuki, Bieruta i inne ważne wydarzenia z tamtego okresu)
Autor nie udaje iż najważniejsze w tym utworze, jest dla niego ludzkie życie. Jego emocje, wzloty i upadki, lecz także pewna ulotność. Przez całą historię opisaną w tym dziele przewija się nam od trzech do czterech pokoleń. Do jednych postaci będziemy się przywiązywać od jeszcze innych wręcz ‘’odcinać” by w końcu akceptować i starać się rozumieć postawy ich synów i córek, aby na samym końcu być świadkami śmierci starszego pokolenia.
Przemijalność w tej książce jest rzeczą która dostrzegamy na pierwszy rzut oka. Sam tytuł czyli ,,Rzeka czasu’’ przewija się wiele razy w których życie boleśnie dotyka książkowych postaci.

,,Przemawiający nad grobem Anatol Zychumowicz, były sekretarz KC, nie zatrącił jednak ani słowem o polityczne realia chwili. Oddał w imieniu żyjących hołd zmarłemu, przypominając jego rewolucyjną drogę przed wojną i zasługi w Polsce Ludowej. Zabrała cię, Łukaszu, rzeka czasu, która nas wszystkich niebawem pochłonie-powiedział literacko, kończąc swoją mowę....”

,,Radość byłaby jeszcze większa, gdyby nie przenikająca myśli świadomość, że jest to pokłosie tragedii: śmierć Lidii. Było oto, odeszła, ból trwa, ale życie płynie dalej. Rzeka czasu toczy swe wody...”

Oprócz takich aspektów, książka ta, ukazuje także potencjalnemu czytelnikowi, piętno, jakie na ludzkich charakterach zostawia obracająca wszystko wokół w nicość wojna. Doświadczenia lat grozy i walki, przypadłe na dzieciństwo lub młodość, przetrwają w ich pamięci do końca życia. Co więcej będą także wpływać na postawy i zachowania wobec nowych zdarzeń które uroni im życie.

Książki nie czyta się szybko, i trzeba robić to przy okazji bardzo uważnie, aby nie pogubić wszystkich rodzinnych wątków, lecz uważam że czas jaki poświęciłem tej nie długiej(420 stron) lekturze rzucił mi nowe światło na czasy szeroko rozumianego PRL-u.
I mimo iż nie jest to książka napisana z jakąś górnolotną pasją, uważam że zaznajomienie się z nią nie będzie złym posunięciem. Wink

Polaków nie zdobywa się groźbą, tylko sercem...”

Stefan Wyszyński

Rzeka Czasu 1984 r.
Jerzy Jesioniowski